Schrijf!

4 mei. Dodenherdenking. Eindelijk gun ik me de tijd om het dagboek dat mijn vader in 1989 bijhield van kaft tot kaft te lezen. Mijn vader overleed op 12 juni 2011 aan een hartaanval. Het was eerste Pinksterdag. Ik was net terug van een zakenreis in IJsland. Die middag hadden we mijn vader en moeder nog gesproken, op de stoep voor ons huis. Met moeite had mijn vader de paar honderd meter tussen ons huis en dat van hem en mijn moeder lopend afgelegd. Ik vond hem er moe uitzien. Die avond belde mijn moeder mij in paniek op om te zeggen dat ze mijn vader dood in zijn stoel in de woonkamer had aangetroffen. En nu, bijna negen jaar later, heb ik dus eindelijk het dagboek van mijn vader gelezen. Al die jaren heeft het geduldig op me gewacht. Verdriet en rouw laten zich niet dwingen. De geest doet alles in zijn eigen tempo. En dat is maar goed ook.

Klimaatverandering

Uit zijn dagboek blijkt dat het klimaat ook in 1989 al zo z’n nukken had. Zondag 15 januari: ‘Het wil maar niet winteren. Elke dag mistig, somber en druilerig’. Vrijdag 31 maart: ‘Nog steeds schitterend weer. We fietsten naar het recreatiegebied Koudenhoorn in Warmond. Op het strandje zaten kinderen in hun “blootje” te spelen! 31 maart.’ Zaterdag 3 juni: ‘De maand mei heeft weer alle records gebroken. De warmste en droogste maand sinds tijden.’

Politiek

De politiek liet mijn vader niet onberoerd. Op donderdag 5 januari schreef hij een protestbrief aan de directie van de Rabobank naar aanleiding van hun promotie van Turkije als vakantieland. ‘Notabene in dezelfde week waarin Amnesty International een boekje opendoet over de schending van de mensenrechten in Turkije’, voegt hij er verontwaardigd aan toe. Ook schrijft hij over de vrijlating van de Twee van Breda (‘Het is moeilijk om daar zelf een oordeel over te vellen’), en over de fatwa die ayatollah Khomeini over Salman Rushdi afriep vanwege diens boek De duivelsverzen. Over het bloedige neerslaan van de protesten op het Plein van de Hemelse Vrede, en natuurlijk de val van de Muur.

Tijdcapsule

Met zijn notities heeft mijn vader een tijdcapsule nagelaten. 1989 in een notendop. De politiek, het weer, familie, vrienden, collega’s, vakanties en uitstapjes, verjaardagen, werk, gezondheid, zorgen om vrouw en kinderen – alles komt aan bod. 31 jaar later biedt het dagboek van mijn vader mij herkenning en perspectief, troost en relativering.
Daarom roep ik jou én mezelf op om een dagboek bij te houden. Al schrijf je maar drie of vier zinnen per dag – leg je dagen en je overdenkingen vast! Zij die na jou komen zullen je dankbaar zijn.

Deel dit bericht: