Bepaal je eigen tempo

Donderdag 4 april 2019 had ik een afspraak bij de Kamer van Koophandel in Den Haag om mijn bedrijf in het handelsregister in te schrijven. Ik werd om 10 voor 10 verwacht. De dag van te voren ontving ik een e-mail ter herinnering. Daarin stond dat ik maximaal 10 minuten te laat mocht zijn. Op station Leiden Centraal koop ik eerst een beker cappuccino. Ik ben immers ruim op tijd. Maar dan gebeurt er iets waar ik niet op heb gerekend. Door een wisselstoring heeft mijn trein vertraging en mis ik mijn aansluiting met de tram. De volgende komt pas na 10 minuten. Ik besluit te gaan lopen.

Zal ik het halen?

Vanaf station Den Haag Centraal loop ik richting de Bezuidenhoutseweg. Met grote stappen probeer ik de aangegeven route zo snel mogelijk af te leggen. Om het tergend langzaam bewegende stipje op mijn telefoonscherm iets sneller te laten bewegen trek ik af en toe een sprintje. Om 1 minuut over 10 meld ik me rood aangelopen en zwaar hijgend bij de receptie van de KvK.
‘Ik ben te laat’, breng ik uit. De baliemedewerkster komt meteen ter zake. ‘Wat is uw naam?’, vraagt ze me. O ja, daar gaat het natuurlijk om. Om het resultaat, niet het proces. ‘U mag in de wachtruimte plaatsnemen’, gebaart ze vriendelijk nadat ze m’n afspraak geverifieerd heeft. Gelukkig staat er een koffieautomaat die verrassend lekkere cappuccino produceert. Terwijl ik nog aan het uithijgen ben wordt mijn naam geroepen.

Neurie 'ns een liedje

Na afloop van de afspraak tap ik nog een beker cappuccino om mijn inschrijving te vieren. Eenmaal terug in de trein voel ik me niet zo heel geweldig. Misschien was die derde kop cappuccino toch niet zo’n goed idee. Thuisgekomen vraag ik onze zoon om z’n vader, die vandaag thuiswerkt en bhv’er is, te boven te halen. ‘Volgens mij voelt Wilma zich niet zo lekker’, hoor ik m’n zoon zeggen. Beneden gekomen constateert mijn partner dat ik aan het hyperventileren ben. Hij praat op me in en probeert mij langzamer te laten ademen. ‘Kan je een liedje neuriën?’, vraagt hij me. Hoe graag ik ook zing, op dat moment krijg ik dat met geen mogelijkheid voor elkaar.

Je eigen tempo

Uiteindelijk lukt het om m’n ademhaling weer normaal te krijgen. Maar dat nare gevoel blijft nog dagenlang hangen. Niet bepaald een hoopgevend begin van mijn bestaan als zelfstandig ondernemer. Wat ik hiervan geleerd heb? Ten eerste dat ik minder strak moet plannen. Tien minuten speling (in mijn beleving een zee van tijd) is niet genoeg. Maar ook dat je jezelf niet moet laten opjagen door omstandigheden die buiten jouw invloedssfeer liggen. Ik had immers gewoon een nieuwe afspraak kunnen maken. Durf dus je eigen tempo aan te houden. Dat hou je het langst vol!

Deel dit bericht: